Fuat Uğur: Acıyla sınanmak…

Deprem bölgesinde geçirdiğimiz iki gün içinde devletin, belediyelerin ve sivil toplum gönüllülerinin insanüstü gayretlerini yerinde gördük.

Ama ah o yalnızlık, yüz ifadelerine sinen o derin sızı, sanki acılarını belli etmekten utanan o ruh hali yok mu?

Hasan Hüseyin Korkmazgil der ya şiirinde “Kör olma da gör beni” diye.

Kör olmak lâzım görmemek için.

Onları ancak yaşadıkları gerçeği kabullenmek, onunla birlikte yaşamayı öğrenmek ve çalışmak kurtaracak.

Bunu bizden daha iyi bildikleri, hissettikleri muhakkak. Çok iyi anlaşılıyor çünkü.

Kahramanmaraş’ta Kayseri Büyükşehir Belediyesi'nin yaptırdığı konteyner kentte depremzedelerle konuşurken bu duygu yoğunluğunu öylesine çok yaşadık ki. Her konuşmada ufak bir dokunuş, söz ya da suskunluk çok şey ifade ediyordu.

Çarpıyordu adeta.

Tıpkı 4 yaşındaki minik Ayşegül’e sorduğum “Annen nerede?” sorusundan sonra tokat yemiş olmam gibi. Boş bulunup sormuştum bu salakça soruyu. Kendime defalarca kızdım. Videoyu bırakın başkasına göstermeyi, kendimden sildim. Minik çocuk yalnızca “Gitti” diye cevap verdi soruma ve elindeki çikolatayı bile unutarak uzaklara bakmaya başladı. İdrak ettiğimde iş işten geçmişti. Babası ve diğer aile fertleri kurtulmuş meğer. Yine de şükrettim Allah’a…

Ve sonra AFAD’ın yardım konteynerindeki iki kadın çalışanla sohbetim. Yardımlar nasıl geliyor, nasıl tasnif ediliyor ve dağıtılıyor soruları ile verilen cevapların ardından yine “Depremde yakınlarınızı kaybettiniz mi” sorusu.

Ve onlardan birinin söyledikleri.

Dedim ya, acılarla birlikte yaşamayı bizden daha iyi öğreniyorlar diye.

İşte öyle.