Kaybolan kendini bulur

Yirmilerime kadar kafam önde, omuzlarım yerde yürürdüm. Olmuşu, bitmişi, olmamışı, bitmemişi, her nasılsa yeri doldurulmuşu, her nedense yerine koyulamamışı sırtlanıp yollar yürürdüm. Sonrası hayat telaşıyla yürümeyi unutarak ve daha çok koşarak geçti.

Buzlu bir camın arkasından bakarken de yürünürmüş, boş gözlerle de, gidilecek adres bulunurmuş...

Bulunurmuş ki, hiç kaybolmadım hayatımda. Bugün ilk kez, ne güzel ki ilk kez, tarihini, dokusunu, kokusunu bilmediğim bir şehirde kayboldum. Bilerek ve isteyerek kaybettim kendimi.

Yürürken kontrolü ele alıp yola bakmayı değil, göğe bakmayı seçtim. Sürprizlere açık olmayı, karıştırırsam sakin kalmayı, gerekirse başa dönmeyi; ama mutlaka göğe bakmayı, maviyi görmeyi, gözümün kararması pahasına güneşle yüzleşmeyi seçtim.

Ve başımı kaldırdığımda gördüm... Betonun ardındaki zümrüt tepeleri, tepelerin ardındaki ufuk çizgisini, önünden geçerken, hep sert ve haşin gövdesine baktığım koca koca ağaçların, güneşi öpen caanım çiçekleri olduğunu gördüm.

Ve gördüm ki, Ne kadar yol yürüdüğün değil, nasıl yürüdüğünmüş aslolan.

Yürümek her kişinin harcı bir eylem nihayetinde... Yolu görebilmekse, er kişinin harcı vesselam...